لورن فابیوس و رهبر «با بصیرت» جمهوری اسلامی : محمد رضا شالگونی

خرابکاری وزیر خارجه فرانسه در مذاکرات هسته ای ژنو در آخر هفته گذشته ، به حق ، خشم بسیاری از ایرانیان را برانگیخته است. انصافاً کار نماینده دولتِ ( به اصطلاح «سوسیالیست» ) فرانسه به شدت فرصت طلبانه و به نحو تهوع آوری ریاکارانه بود. مسلماً فابیوس و اولاند نگران گسترش سلاح های هسته ای یا بی ثباتی در خاورمیانه نیستند ؛ مشغلۀ اصلی آنها خوش رقصی برای لابی نیرومند اسرائیل است و حتی نقدتر از آن ، دلالی برای شرکت های بزرگ فرانسوی که لب و لوچه شان برای معاملات آنچنانی با سلطنت های نفتی خلیج فارس آب افتاده است
با این خوش رقصی ها ، شرکت های اسلحه سازی داسو (Dasault) و تالس (Thales) امیدوارند در مسابقه برای گرفتن سفارشات تسلیحاتی جنون آسا و تمام نشدنی این پادشاهی های ارتجاعی پول دار ، رقبای امریکایی و انگلیسی خود را کنار بزنند ؛ همان طور که شرکت آروا (Areva) غول اتمی فرانسه ، امیدوار است به قراردادِ ساختن نیروگاه های هسته ای در عربستان سعودی دست یابد ، مشابه آنچه چند سال پیش از برکت دلالی سارکوزی در امارات متحد عربی به دست آورد. در تلاش برای جوش دادن این داد و ستدها و جلب سرمایه گذاری های دودمان های نفتی خلیج فارس ، دولت اولاند تا آنجا پیش رفته که حتی حرکت های محتاطانه دولت های امریکا و انگلیس را در سوریه و لبنان به چالش می طلبد و می کوشد راه قدرت گیری سلفی های تحت حمایت سعودی را در این منطقه هموار سازد. فراموش نباید کرد که نقش امپریالیسم فرانسه در خاورمیانه و شمال افریقا کمتر از انگلیس و امریکا تبه کارانه نبوده است.

زمینه چینی برای بردگی کودکان بی پناه ؛ پردۀ دیگری از مصیبت های بی پایان ولایت فقیه : محمدرضا شالگونی

استبداد مطلقه فقیه حتی هنگامی که می خواهد خود را با دنیای امروز انطباق بدهد ، مصیبت بار است. آخرین نمونه این مصیبت های بی پایان ، همین «لایحه کودکان بی سرپرست و بد سرپرست» است که چهارشنبه ۱۰ مهر ۹۲ به تأیید «شورای نگهبان» هم رسید و می رود که به صورت قانون برمردم ایران تحمیل شود. با این قانون ، آخوندهای حاکم بر کشور ، بی هیچ اغراق ، راه بردگی کودکان بی پناه ما را هموار می کنند.

پنجاه سال پس از آن کودتا : محمد رضا شالگونی

پنجاه سال از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ می گذرد. در این نیم قرن گذشته، ایران و جهان تغییرات زیادی را از سر گذرانده اند. و تغییرات چنان زیاد و همه جانبه بوده که دنیای ما به جهات متعدد، اصلاً شباهتی به آن روزگار ندارد. با این همه ، ماجرای کودتای ۲۸ مرداد در میان ایرانیان ، بیش از آن که یک مساله تاریخی باشد، هنوز هم چنان یک مساله سیاسی است. یعنی مسآله ای مرتبط با زندگی امروز و فردای ما، تا پرونده مختومه ای مربوط به گذشته. به نظر من، دو چیز در حفظ خصلت سیاسی واقعه ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ نقش مهم دارند.

زن و قدرت سیاسی در ایران :محمدرضا شالگونی

در کشور ما جنبش کارگری بدون فائق آمدن بر » انقلاب اسلامی» راه به جایی نخواهد برد . نه فقط به دلیل اینکه قدرت سیاسی در دست روحانیت است و سرنگونی جمهوری اسلامی نخستین شرط لازم برای برقراری دموکراسی و سوسیالیسم است ؛ بلکه مهم تر، به این دلیل که «انقلاب اسلامی» در کشور ما پایه هائی دارد که بدون متلاشی کردن آنها ، جنبش آزادی و سوسیالیسم نمی تواند اعماق جامعه ما را تسخیر کند . پیروزی «انقلاب اسلامی» در کشور ما محصول یک تصادف یا یک کودتا نبود .

محمد رضا شالگونی : چپاول طبقاتی عظیمی که در پناه سقوط ارزش ریال پیش می رود

احمدی نژاد در مصاحبه ای تلویزیونی ( در روز شنبه دوم دی ) به مناسبت سالروز اجرای «طرح هدفمند سازی یارانه ها» ، با همان لاف و دروغ های همیشگی ، اعلام کرد که «با اجرای هدفمندی یارانه ها ، به عدالت نزدیک شدیم و و رشد اقتصادی ما به ۵ و۲ دهم در صد رسید و تولید در اغلب رشته ها افزایش داشت»! اما آش چنان شور است که حتی او با همه جسارت گوبلزی اش در دروغ بافی ، ناگزیر بود بگوید که «تا الآن ما ، تورم ۲۶ و یک دهم در صد داریم که عمدتاً ناشی از تغییر قیمت ارز است».

یادداشت های پراکنده : موقعیت «شعب ابی طالب» یا «بدر و خیبر»؟ محمدرضا شالگونی

صحبت های احمدی نژاد در شبکه یک تلویزیون در آغاز سومین سال « هدفمندی یارانه ها » در روز شنبه گذشته حاوی نکات مهمی بود . از لابلای همین حد از آمارها و اطلاعات راست و دروغ احمدی نژادها ، می شود نمائی روشن و بی سابقه از بن بست و بحرانی که جمهوری اسلامی بدان گرفتار آمده را مشاهده کرد . تاثیرات بی واسطه سیاست های نابخردانه ، ارتجاعی و خانمان برانداز جمهوری اسلامی از یک سو و تحریم های غیرانسانی و وحشیانه آمریکا و غرب از سوی ، بی شک ، بیش از همه برشانه های اکثریت عظیم کار و زحمت و گرفتار درچنگال این رژیم سنگینی کرده و می کند . براستی حالا در چه وضعیتی قرار داریم ؟ موقعیت «شعب ابی طالب» یا ( آن طور که «آقا» تشر زد و گفت ) در موقعیت پیروزی های بدر و خیبر؟

یادداشت های پراکنده! شرمندگی مالِ کسی است که «چپ آوازه افکنده و از راست رفت »! محمدرضا شالگونی

همین اندازه و تا آنجا که به دست اندرکاران اصلی و « نئوکانهای » درون دادگاه «ایران تریبونال » بر می گردد ، دستاوردها و نتایج دادگاه منطقا باید برایشان اقناع کننده و حاوی دستاوردی بزرگ بوده باشد. اما برای « چپ » درون آن چه ؟ آیا چشم اندازی روشن در اینکه آنها صف شان را با نقدی شجاعانه از چنین پروژه ای جدا کنند ، وجود دارد؟ نوع برخورد و رویکرد نیروهای مخالف ایران تریبونال از این مرحله به بعد و در پروسه ای اینچنین چه اندازه موثر است و چه پارامترهائی را باید در نظر بگیرد ؟