خرابکاری وزیر خارجه فرانسه در مذاکرات هسته ای ژنو در آخر هفته گذشته ، به حق ، خشم بسیاری از ایرانیان را برانگیخته است. انصافاً کار نماینده دولتِ ( به اصطلاح «سوسیالیست» ) فرانسه به شدت فرصت طلبانه و به نحو تهوع آوری ریاکارانه بود. مسلماً فابیوس و اولاند نگران گسترش سلاح های هسته ای یا بی ثباتی در خاورمیانه نیستند ؛ مشغلۀ اصلی آنها خوش رقصی برای لابی نیرومند اسرائیل است و حتی نقدتر از آن ، دلالی برای شرکت های بزرگ فرانسوی که لب و لوچه شان برای معاملات آنچنانی با سلطنت های نفتی خلیج فارس آب افتاده است
با این خوش رقصی ها ، شرکت های اسلحه سازی داسو (Dasault) و تالس (Thales) امیدوارند در مسابقه برای گرفتن سفارشات تسلیحاتی جنون آسا و تمام نشدنی این پادشاهی های ارتجاعی پول دار ، رقبای امریکایی و انگلیسی خود را کنار بزنند ؛ همان طور که شرکت آروا (Areva) غول اتمی فرانسه ، امیدوار است به قراردادِ ساختن نیروگاه های هسته ای در عربستان سعودی دست یابد ، مشابه آنچه چند سال پیش از برکت دلالی سارکوزی در امارات متحد عربی به دست آورد. در تلاش برای جوش دادن این داد و ستدها و جلب سرمایه گذاری های دودمان های نفتی خلیج فارس ، دولت اولاند تا آنجا پیش رفته که حتی حرکت های محتاطانه دولت های امریکا و انگلیس را در سوریه و لبنان به چالش می طلبد و می کوشد راه قدرت گیری سلفی های تحت حمایت سعودی را در این منطقه هموار سازد. فراموش نباید کرد که نقش امپریالیسم فرانسه در خاورمیانه و شمال افریقا کمتر از انگلیس و امریکا تبه کارانه نبوده است. ادامهٔ مطلب »